Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Non semper, inquam; Hoc non est positum in nostra actione. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Duo Reges: constructio interrete.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum.

Si quae forte-possumus.: Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.
Bork: Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Recte, inquit, intellegis.: Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Qui convenit?: Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero.
Quid censes in Latino fore?
Bork

Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum
opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii
respondissent, si quid videretur, diceret.

Quis est tam dissimile homini.

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes.
Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.
Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.