Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Duo Reges: constructio interrete. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quis est tam dissimile homini. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Quae est enim, quae se umquam deserat aut partem aliquam sui
aut eius partis habitum aut vini aut ullius earum rerum,
quae secundum naturam sunt, aut motum aut statum?

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae
te ipsum probaturum esse confidam.

Tenent mordicus.: Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
Falli igitur possumus.: At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu.
Scrupulum, inquam, abeunti;: Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Sedulo, inquam, faciam.
Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?
Nescio quo modo praetervolavit oratio.
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?
Sed quid sentiat, non videtis.
An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Summus dolor plures dies manere non potest? An potest cupiditas finiri? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Nam si concederetur, etiamsi ad corpus nihil referatur, ista sua sponte et per se esse iucunda, per se esset et virtus et cognitio rerum, quod minime ille vult expetenda.